This is the way to walk {SayuriOPEN}

[madgic]

Haar schoenen maakte het zalige tikkende geluid toen Sayuri door de gang heen liep. Het was weer rustig geworden, want ja er waren niet zo heel veel die de eerste twee uur 'vrij' hadden. Dus de gang was heerlijk rustig en bijna helemaal voor haar. Een eerste klasser dook weg toen ze aan kwam lopen. Een van haar wenkbrauwen kwam verbaasd omhoog toen ze hem na keek. Ze bleef even staan en schudde toen haar hoofd. Waar was dat nou weer voor nodig? Ze had nog nooit iemand kwaad gedaan, waarom dan zo bang zijn. "Tsss, aanstellerd." Ze wilde doorlopen toen er een andere eersteklasser tegen haar opbeukte. Met een gilletje viel ze achterover op de grond. "Jij ongelovelijk sukkel! Maak dat je wegkomt! WEG!" Ze tierde door en het meisje vluchtte als een bang konijntje weg. Met Sayuri achter zich op de grond.

[mitchell & maggie & stanly]

Stanly had zich net voorbereid op een zalig rustig tussenuur waar hij wat huiswerk zou gaan doen, als hij daar nog voor te motivere nwas. Nee, hij had al in zijn achterhoofd dat hij zijn tijd zou verdoen met het doen van de I-pod quiz. Dat was geheel doelloos maar erg vermakelijk om de tijd door te komen. Daarnaast wist Stanly alle vragen met antwoorden die het dingetje aan hem kon stellen dus misschien zette hij weer een highschore neer.
Hij wou richting de kantine lopen toen hij opeens geschreeuw hoorde. Hij liep wat sneller door, toch wel nieuwsgierig naar wat er gaande was, en trof Sayuri op de grond aan. "oh" zei hij, ietwat verbaasd en trok zijn wenkbrauwen op. Sayuri behoorde niet echt tot het type mensen waar hij mee om ging maar hij had nog nooit slechte ervaringen gehad. Behulpzaam stak hij zijn hand uit en schonk haar een glimlach "Gaat het? je zat vast niet voor je lol op de grond"

[madgic]

Nog een enkele eersteklasser was op de vlucht geslagen samen met haar vriendinnetje. Normaal was ze niet zo tegen de bruggers, maar als ze zo deden dan vroegen ze er ook om. Toen ze ineens een hand voor zich zag, net toen ze besloot dat dit echt een baaldag ging worden en ze beter terug naar huis kon gaan. Ze keek verbaasd op naar degene van wie de hand was. Conclusie: Een volledige onbekende. Nou dat was eigenlijk wel prettig, was ook weer een bewijs dat niet iedereen lomp en onbeholpen was. Een glimlachje verscheen op haar gezicht en ze pakte zijn hand aan. "Nee, niet echt. Iemand liep gewoon tegen me aan en liep daarna door. Dat geloof je toch niet? Niet eens sorry of me helpen, gewoon weg was hij." Ze kwam overeind en streek haar kleren recht voor ze hem weer aan keek. Na de jongen even in zich opgenomen te hebben glimlachte ze nog een keer. "Dank je, trouwens. Ik ben ontzettend onbeleefd door eerst een verhaal op te hangen voor ik je bedank voor het helpen."

[mitchell & maggie & stanly]

Hij zette zich even schrap op de vloer toen ze zichzelf mede dankzij zijn hand overeind trok, alhoewel ze toch erg licht was. Maar het was nou niet zo dat Stanly ook erg sterk was, en daarnaast was hij erg onoplettend dus kon hij binnen de korste keren door iemand onderuit worden getrkoken. "Bizar" stemde hij met haar in toen ze opmerkte dat het wel heel onaardig was dat diegene die haar omver had, gelopen, haar niet kwam helpen. "Nou ja, sommige mensen zij ngewoon heel onaardig" voegde hij er dan met een flauwe grijns aan toe en haalde zjin schouders op als reactie op het feit dat ze eerst een verhaal op hing zonder hem eerst te bedanken. "ik kan er mee leven hoor" zei hij dan met een brede grijns en bekeek het meisje even, iemand die hem zo 1 2 3 niet erg bekend voorkwam. "Graag gedaan hoor. Ik ben Stanly Nashfield trouwens. Maar noem me maar Stan.." hij trok een gezicht waaruit bleek dat hij niet heel gelukkig werd van zijn naam.

[madgic]

Sayuri knikte. "Heel bizar en heel gemeen." Haar haren had ze zoals gewoonlijk op gestoken, al staken er hier en daar wat plukjes uit. Een van die plukjes streek ze achter haar oren en knikte toen opnieuw. "Helaas wel, maar ik snap niet goed waarom. Hoe moeilijk is het nou om even je excuses te maken en dan te helpen. Want het is niet alsof bekennen dat je fout zat nou zo'n ramp is." Ze sloeg haar armen over elkaar in wat boze houding. Het viel haar niet op dat ze zelf in haar vervormde verhaaltje begon te geloven. Ze was alweer vergeten dat het een brugger was en ze wist ook al niet meer hoe die eruit gezien had.
"Goed, maar alsnog sorry. Ik hou er niet van om onbeleefd te zijn." Haar handen gleden weer langs haar lichaam en een zacht lachje kwam uit haar mond. "Ik ben Sayuri Narration en noem mij maar Sayuri. Leuk je te ontmoeten Stan." Opnieuw lachte ze zacht. "Stanly klinkt wel heel erg netjes zeg. Als een oude Engelse of Amerikaanse heer uit de oude verhalen van mijn vader."

[mitchell & maggie & stanly]

Hij knikte, en grinnikte toen Sayuri opmerkte dat Stanly meer een naam was voor Amerikaanse heren en slaakte even een dramatisch zuchtje. "Ja, zié je wel" zei hij dan op een toon alsof dat alles verklaarde. "Het is gewoon een slechte naam. Mijn tweelingzus heet Phoebe en ik snap niet dat mijn ouders mij dan zo'n rotnaam hebben gegeven". Hij rolde even overdreven en stak zijn handen dan ver in zijn broekzakken, iets wat hem even een vrij slungelige houding gaf en glimlachtte naar Sayuri. Over het algemeen zag ze er niet heel slecht uit, maar Stanly was niet het type jongen dat meteen met ieder meisje flirtte die hij tegen kwam. Nee, hij was meer een 'kat uit de boom kijker' als het daarom ging en eigenlijk interesseerde hij zich er ook niet echt voor. Relaties waren meer iets voor later. "En wat ga je nu doen dan" vroeg hij dan op geïnteresseerde toon "had je les of zoiets?"

[madgic]

"Nou in dat geval is het inderdaad wel rottig. Phoebe is een toffe naam, dat terwijl Stanley zuigt." Ze keek hij serieus, maar moest toen lachen. "Maar aan de andere kant, wie zet er tegenwoordig nog hele namen? Stanley kun je makkelijk afkorten tot een toffe naam als Stan. Dat terwijl je Phoebe afkort als Phoe. En dat is pas erg!" Ze vertelde er maar niet bij dat haar naam werd afgekort met Saai, gelukkig dat er op het begin iemand haar de bijnaam Geisha had gegeven.
"Tja, ik geloof dat ik zo les heb... of nu... Ja, ik geloof dat ik nu les heb. Maar het is niet zo erg dat ik het mis, ik mis het toch niet echt." Het was zo simpel in haar hoofd, dat ze soms vergat dat het niet zo logisch was.