having some math problems

[mitchell & maggie & stanly]

[/center]

Mitchell had met alle macht geprobeerd dit moment zo lang mogelijk uit te stellen, maar aangezien hij voor de verandering eens geen problemen wou met het schoolhoofd en andere autoriteiten, was hij zo ongeveer gedwongen om toch naar de les te komen. Dit deed hij dan ook maar, maar van zijn gezicht was af te lezen dat hij veel liever deze anderhalf uur ergens anders door bracht. Zelfs de begroetingen van zijn vrienden en een meisje wat flirterig zijn kant op keek, konden hem niet opvrolijken en hij negeerde dan ook alles wat met hem probeerde te communiceren. Even wierp hij wanhopig een blik op het bord alsof hij hoopte dat daar iets op zou staan in de trant van 'de leraar is ziek, de klas is vrij', maar zijn hoop werd voor de tweede maal de grond in gebeurd toen hij daar een reeks algebraïsche formules aan trof.

Doordat hij zo aan het treuzelen was, waren de achterste plekken die het populairst waren onder de leerlingen, aangezien je daar ongestoord kon praten, al lang bezet en was hij gedwongen om bijna helemaal vooraan plaats te nemen naast niemand minder dan het roodharige meisje met de naam Mcgill, die erom bekend stond dat ze altijd alles beter wist en dat ook zou laten merken. Dit ging nog een beproeving worden. Zonder iets te zeggen plofte hij op de stoel naast haar en zakte meteen onderuit, maar het was al te laat. De leraar had hem al gezien en probeerde nu met de ongemotiveerde leerling te communiceren. "Dus.. Mitchell Carmichael" zei hij met een grijns die Mitchell wat onheispellend vond "Je hebt ook besloten voor de verandering weer een les bij te wonen?". Verbaasd staarde Mitchell de man aan en knikte dan even kort, de leraar glimlachtte bemoedigend en draaide zich om, om naar zijn tafeltje te lopen. Even keek hij opzij naar Mcgill en bgoog zich wat naar achteren om zo een blik op haar achterwerk te kunnen krijgen, maar ze had een lang vest aan wat alles bedekte. Van zijn vrienden was ook geen spoor te bekennen.[/ul]

[Dan & Jess]

'Cause you're hot then you're cold

[/b][/font][/color]
you're yes then you're no[/font][/color][/i]

---------------------------------[/center]

"Take me, take me to the riot.." mompelde hij zachtjes mee met de muziek die uit zijn oordopjes schalde terwijl hij tussen de massa doorwandelde. Als een van de langeren in deze wirwar van gehaaste scholieren had hij een amuserend overzicht op de kleinere en op het moment vrouwelijke medeleerlingen. Door zijn muziek heen hoorde hij het gelach, gepraat en gegiechel wat typisch was voor de school waar hij zich nu al 5 jaar bevond.

Hij sloeg rechtsaf en tikte iemand op haar schouder, die verschrikt omkeek door de plotselinge aanraking.
"Je staat voor de deur sweetheart. Ik moet naar binnen".
Meteen werden er haastige excuses gemaakt en het kleine groepje, wat zich voor de deur van het wiskundelokaal had opgehouden, zich zodat hij kon passeren.

De mufheid van het lokaal was nog steeds overweldigend en deed hem denken aan bejaardentehuis en oude bank. Een perfect lokaal voor een vak dat even saai en vervelend was als de zojuist genoemde vergelijkingen.
En het was niet alsof hij er niks van kon, Wiskunde was niet moeilijk zolang je er maar wat aan deed, maar het was gewoon een hopeloos saai vak gegeven door uitgerekend de meest achterbakse leraar op deze school. Hierdoor was zijn motivatie om ook maar iets aan het vak te doen gekelderd en spendeerde hij merendeels van de les poppetjes tekenend in de kant van zijn schrift.
Hij liep meteen naar zijn vaste plaats in het lokaal, achter McGill. Een strategisch slimme plek, aangezien McGill toch degene was die elke keer haar mond opentrok. De truc was om zo nu en dan op te kijken van je schrift of mobieltje en schaapachtig, maar overtuigend, mee te knikken met haar theorieën. Zo leek het tenminste alsof hij een beetje meedeed terwijl Daniel in feite geen idee had van wat ze nou zei.

Wat hem als eerste opviel nadat hij zich had geïnstalleerd op zijn plek was dat iets zwartharigs de normaal lege plaats naast McGill in had genomen.
Het zou toch niet..? De opmerking van zijn docent, gericht aan de jongen voor Daniel bevestigde Daniels vermoedens en er verscheen een grijns op zijn gezicht, die al snel verdween toen hij die van de docent zag. Wat een akelig, raar mannetje. Waar haalden ze die types in godsnaam vandaan? En hoe kwamen ze überhaupt door een sollicitatie heen? Zijn school moest wel heel wanhopig zijn.
Terwijl hij zijn spullen uitpakte en het een beetje neerlegde zodat het erop leek alsof hij het gebruikte hield hij met een half oog Mitchell in de gaten. Er ontsnapte een grinnik toen hij de poging van Mitchell zag om een poging tot goed zij-uitzicht te creëren.
Terwijl hij doorging met zijn spullen uit zijn tas halen sprak hij: "Dat is verspilde moeite Mitch. Ik zit hier al eeuwen en ik heb nooit wat kunnen zien. A shame though.. It would.. brighten up the view a bit."

[mitchell & maggie & stanly]

[/b][/color] zei hij op een vrij dramatische toon en plukte wat verstrooid aan de donkere bruine krullen die zijn schedel bevolkten. Het was een tik die hij deze dagen begon te ontwikkelen en waar hij schijnbaar niet vanaf leek te komen.

Even wierp hij een achterdochtige blik op de leraar maar kwam tot de conclusie dat het nog wel een tijdje zou duren voordat de les zou beginnen, aangezien de man zijn aantekeningen bij dit onderwerp aan het zoeken was. Mitchell trok even een raar g ezicht en herinnerde zich een stapel papier waar Drake een half uur geledne mee rond had gelopen en hij vroeg zich af of dat er iets mee te maken had. Niet dat het hem nu iets kon schelen. Hij draaide zich een kwartslag om naar Daniel, vastbesloten om eens sociaal tegen zijn rivaal te gaan doen en knikte instemmend. "Tja, ik had heel graag ergens anders gezeten maar helaas is alles al vol" vertelde hij dan zijn kwelling en trok een raar gezicht, waarna hij weer flauwtjes grijnsde. De geluiden van de docent die een poging deed de klas stil te krijgen negeerde hij volkomen en hij bestudeerde Daniel eens. Op het eerste gezicht niet een jongen waar je rare dingen van zou denken, maar Daniel stond toch wel bekend als iemand die soms wel iets te diep in het glaasje keek, erger dan wat Niles en Mitchell soms wel wisten te doen.
"maar ja, dit is mijn laatste uur" besloot hij dan "daarna kan ik weer heel veel meisjes gaan zoeken waar wel een goed uitzicht op te vinden is"[/ul]

[Dan & Jess]

'Cause you're hot then you're cold

[/b][/font][/color]
you're yes then you're no[/font][/color][/i]

---------------------------------[/center]

Daniel grinnikte even bij het horen van Mitchell's opmerking en knikte. Ook zijn blik viel op de docent en een zucht ontsnapte bij de jongen. Waarom waren de leraren hier echt te ditzy voor woorden? Iets met ze uithalen was als snoep afpakken van een baby. Hij vroeg zich af wie die papieren zoek had gemaakt, of dat die muts het zelf had gedaan, iets wat heel plausibel was.

"Ach, zolang je meeknikt met McGill en een beetje schijnheilig kijkt zit je hier veiliger dan achterin. En het is niet alsof die man ooit controle over de klas gaat krijgen ofzo." Het laatste zei hij iets harder, wat hem een aardig vinnige blik van de docent opleverde, die een koele blik van de jongen terugkreeg alsof deze hem uitdaagde iets te zeggen. Dit gebeurde niet, maar er werd wel vinnig gefluistert over wat een zonde het was dat die jongen zo terecht was gekomen.
Dat kreeg je als je van klassen-Ace opeens naar een regular zakte. Nee, hij haalde geen tienen of negens meer. Heck, hij was blij met een acht. Dat betekende dat hij tussen het lui op de bank hangen en zuipen eens in een boek had gekeken wat in een hoek van zijn kamer gegooid lag.
"Over goed uitzicht gesproken, weet jij of er trouwens al enige feesten ofzo in aantocht zijn?" vroeg hij, om een redelijk neutrale vraag op tafel te gooien.

[mitchell & maggie & stanly]

[/b][/color] zei hij dan met een brede grijns naar Daniel en rekte zich even uitgebreid uit. "dat ga ik hanteren dan, denk ik". Hij wierp even een blik op het roodharige meisje naast zich wat nog steeds ingespannen naar het bord staarde, maar bij wie het wel duidelijk was dat ze wel aan het luisteren was.

Toen het onderwerp veranderde naar 'feesten' verbreedde de grijns van Mitchell zich nog wat meer. "Ik was wel van plan iets te gaan doen met Nigel, maar volgens mij zijn er nog geen feesten. Anders vraag je het aan Phoebe.. jij gaat best wel veel met haar om toch". Hij probeerde wat nonchalant te kijken aangezien het hele 'mitchell had phoebe afgewezen' gedoe nog steeds op zijn netvlies stond gebrand, en aangezien Daniel best wel close was met Phoebe was Mitchell niet helemaal zeker hoe hij er op zou reageren.[/ul]
"Over goed uitzicht gesproken, weet jij of er trouwens al enige feesten ofzo in aantocht zijn?" vroeg hij, om een redelijk neutrale vraag op tafel te gooien.